als alles tegenzit….

Als alles tegenzit – en wat dan? Hoe kom je hier uit? Die momenten dat je het gevoel hebt dat de emoties tot aan je lippen komen. Het is niet gegaan zoals je had verwacht en je hebt het gevoel dat je er niet meer uitkomt. Misschien ben je gekwetst door wat mensen tegen je hebben gezegd of wat ze nog steeds over je zeggen? Of misschien ben je iemand verloren die je heel dierbaar was en is er een groot gat gevallen, voel je een enorme leegte waarvan je het gevoel hebt dat die niet meer op te vullen is. Zomaar wat voorbeelden uit het leven gegrepen. Als ik naar mijn eigen leven kijk, herken ik bij mezelf duidelijk het gevoel van onmacht, frustratie en het diepe gevoel van gekwetst zijn toen mijn eigen vader me vertelde een “time-out” te willen. Nou is de relatie tussen mijn vader en mijzelf sowieso niet echt gezond te noemen. Al op jonge leeftijd had ik een moeizame relatie met mijn vader waarin wij af en aan contact met elkaar hadden. Deze laatste “time-out” van mijn vader duurt inmiddels al een jaar of tien en het pijnlijke aan ons verhaal is dat ik niet kan vertellen of wij elkaar ooit echt zullen begrijpen. Wat ik wel kan vertellen is dat ik mijn vader respecteer om wie hij is en om wat hij heeft gedaan. Hij heeft zijn jonge dochters in de beginnende puberleeftijd niet laten vallen toen het er echt op aankwam. Daar ben ik hem dankbaar voor.

De grote vraag is, wat doe je nou op die momenten wanneer je het echt heel moeilijk hebt? Die momenten dat het er echt op aankomt?

In het bijbelboek Ruth lezen we het verhaal van Noömi. Ze is gezegend met een prachtig gezin, een man Elimelech en twee zonen Machlon en Kiljon. Ze zijn Efratieten in Betlehem uit Juda. Vanwege een hongersnood trekt het gezin weg uit Betlehem om een tijdlang te gaan wonen op de vlakte van Moab.
Na enige tijd sterft Elimelech, de man van Noömi en blijft ze achter met haar twee zonen.
Nadat ze ongeveer tien jaar op de vlakte van Moab woonden, stierven ook beide zonen. Noömi bleef achter zonder man en zonder zonen. Nu was Noömi een gelovige vrouw en zij had begrepen dat de Heer zich het lot van Zijn volk aantrok. Daarom besloot zij om weer terug te keren naar Betlehem. Orpa gaat uiteindelijk terug naar haar eigen moeder maar Ruth blijft bij Noömi en samen reizen ze terug naar Betlehem. Hun aankomst in Betlehem baart nogal wat aanzien want Noömi wordt door veel mensen herkend. Noömi vraagt de mensen bij aankomst om haar Mara te noemen, dat betekent “bitter”. Want zegt ze: “de Heer heeft mijn lot tot zeer bitter gemaakt. Toen ik hier wegging had ik alles, maar de Heer heeft mij met lege handen laten terugkomen. Waarom mij nog Noömi noemen, nu de Heer zich tegen mij heeft gekeerd, nu de Ontzagwekkende me kwaad heeft gedaan?”

Als we het verhaal verder volgen komt Ruth terecht bij Boaz, een belangrijk man in Betlehem en bovendien een familielid van Elimelech. Als Boaz op een gegeven moment zelf in Betlehem arriveert, valt Ruth hem op en vraagt hij zijn mannen wie ze is. Onder de indruk van haar wilskracht, doorzettingsvermogen en onbaatzuchtigheid besluit hij haar te helpen.

Ruth 2:8-12
“Luister goed, je moet niet naar een andere akker gaan om aren te lezen; ga hier niet weg maar blijf dicht bij de vrouwen die voor mij werken. Volg ze op de voet en houd je ogen gericht op het veld waar gemaaid wordt. Ik zal mijn mannen zeggen je niet lastig te vallen. Als je dorst hebt, ga dan naar de kruiken en drink van het water dat ze daar scheppen”. Ze knielde, boog diep voorover en zei: “Waaraan heb ik het te danken dat u zo goed voor mij bent, terwijl ik toch maar een vreemdeling ben?” En Boaz antwoordde: “Meer dan eens is mij verteld over alles wat je voor je schoonmoeder hebt gedaan na de dood van je man: dat je je vader en moeder en je geboorteland hebt verlaten en naar een volk bent gegaan dat je volkomen onbekend was. Moge de Heer je daarvoor rijkelijk belonen – de Heer, de God van Israël, onder wiens vleugels je een toevlucht hebt gezocht.

Dit is het verhaal dat gaat over alles moeten loslaten.
Loslaten, omdat belangrijke dingen weg zijn gevallen en uiteindelijk uit je sokken gezegend worden omdat je wel bent opgemerkt. Het is niet ongezien gebleven. En daar mogen wij ook op vertrouwen.
Die momenten dat het er echt op aankomt. Weet dan dat er iemand is die jou altijd ziet. Of het nu goed met je gaat of dat het niet zo goed met je gaat, Hij ziet en weet het. En je mag altijd bij Hem aankloppen.