Als het donker is
Puinhoop in je hoofd. Een chaos waardoor je zelf geen licht meer ziet. Omhuld door somberheid. In de volksmond wordt het ook wel depressiviteit genoemd. Misschien heb je er zelf mee te maken of ken je iemand in je omgeving die hiermee worstelt. Het maakt vaak eenzaam en het roept schaamte op. Je voelt je niet begrepen. Wie neemt je serieus, vraag je jezelf af. Je bent bang voor onbegrip van andere mensen. Het lijkt of je in een emotionele achtbaan zit, het ene moment voel je je heel somber, het volgende moment lijkt het weer beter te gaan. Dat valt toch niet te begrijpen? Somberheid zit vaak diep verborgen en laat zich moeilijk zien.
Psalm 88 geeft aan hoe we gebukt kunnen gaan onder zware gevoelens van hopeloosheid en duisternis. Angst is voelbaar wanneer ik deze Psalm lees, de eenzaamheid is merkbaar.
Wanneer ik lees ‘Uw woede houdt me gevangen’ vraag ik me af waar God in dit verhaal is. God houdt zich stil. Zegt niks. Waarom doet Hij dat? Ik begrijp het niet. Zelf heb ik namelijk de neiging dat ik wel zou willen helpen. Troosten en advies geven. Maar is dit wel de bedoeling?
God is niet voor niets stil. Zal het de bedoeling zijn dat ik in zo’n geval gewoon luister? Terwijl ik op deze gedachte kauw besef ik dat ik somberheid niet op kan lossen. Het enige wat ik kan doen is inderdaad een luisterend oor bieden. Aanwezig zijn en tijd nemen om te luisteren. Niemand kiest er vrijwillig voor om in het duister somber te zijn.
Ik lees verder en stuit op de hoop die er is. Hoop door God aan te spreken om gesloten deuren open te laten gaan. Een kier zodat het eerste licht erdoor naar binnen zal gaan stromen. Ik bedenk me dat God altijd bij ons is. Hij gaat altijd met ons mee. Zelfs in onze diepste dalen. Hij is onze trooster.
Ik kijk op van mijn laptop en zie dat het zonnetje heerlijk schijnt. Dat lokt me naar buiten. Ik besluit om door het verlengde van de dorpsstraat naar het eind van het dorp te wandelen en via de buitenrand weer terug te gaan. Het is echt heerlijk buiten en ik geniet. Grote en kleine huizen wisselen zich af met prachtige oude boerderijen. Het is een pittoresk gezicht. Ik wandel langs een groot huis en zie dat ’tel alleen de zonnige dagen’ aan de gevel hangt. Wat een bijzondere naam om aan de gevel te hangen, bedenk ik me. Tegelijkertijd vraag ik me af waarom ik dat zou doen? Waarom alleen de zonnige dagen tellen? Verdrietige, grijze dagen met eigen treurigheid mogen er toch ook zijn. Ik wandel verder en merk een gevel op van een boerderij een stuk verderop in de straat waar ‘vertrouwt God’ op staat. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Zo is het. Hoe moeilijk of fijn we het ook hebben, vertrouwen in God is onze basis. Daar begint alles mee.