Aan de hand
Ewout en ik hebben twee katten, een rode ‘jeweetwel’ kater en een klein schildpadpoesje met wat overgewicht. Ons kleine dikkertje is dol op Ewout, zodra ze hem in het oog krijgt wil ze niets liever dan bij hem op schoot zitten. Vanaf het eerste moment dat we haar kregen is dat zo geweest. Ze is inmiddels acht jaar oud en drentelt nog steeds achter Ewout aan zodra ze hem in het oog krijgt. Het is duidelijk dat ze zich veilig voelt bij Ewout en daarom zoekt ze hem steeds weer op. Hij is haar grote beschermer.
Vier maanden wonen we nu in Aarlanderveen. Het is niet alleen voor Ewout en mijzelf wennen in onze nieuwe woonplaats en in ons nieuwe huis, ook onze katten hebben echt even de tijd nodig om hun nieuwe plek als thuis te gaan ervaren. Sinds we hier zijn gaan wonen is ons kleine schildpadpoesje angstig. Bang om alleen naar buiten te gaan, ze wil wel maar de wereld is plotseling zo verwarrend voor haar geworden. Regelmatig zit ze voor de achterdeur om moed bij elkaar te verzamelen om naar buiten te gaan. Eenmaal buiten slaat de paniek vervolgens toe zodra de achterdeur achter haar sluit. Ineengedoken van angst zit ze meteen weer voor de achterdeur te miauwen dat ze weer naar binnen wil. ‘Ze heeft tijd nodig’, zeggen Ewout en ik tegen elkaar.
Opvallend is dat ze wel samen met ons naar buiten gaat. Zodra wij buiten zijn, voelt ze zich dapper genoeg om ook buiten te zijn. Voorzichtig aan ontdekt ze steeds meer dingen in de tuin en drentelt om ons heen. Zolang wij buiten zijn, durft zij ook. Het voelt dan veilig genoeg doordat haar beschermer in de buurt is.
Bang zijn werkt verlammend. Het zorgt ervoor dat je je focus op die dingen houdt die geen goed doen. Het zou beter voor ons zijn om dit niet te doen. Maar hoe doe je dat? Angst is onze slechtste raadgever hoor ik regelmatig om me heen. Ik ben het wel met deze stelling eens. Wat ik zelf ook in mijn leven heb ervaren is dat angst, buiten het feit om dat het me verlamt ook nederig maakt. Nederig naar God omdat ik ineens weer weet dat ik Hem nodig heb als ik bang ben. Wanneer ik me bedenk dat ik het kind ben en God de vader is wil ik stilstaan en teruggaan naar God, wetende dat ik het niet zonder Hem kan. Beseffen dat ik als een kind terug wil en Hem een hand wil geven. Op die manier kunnen we dan samen verder lopen. Bij Hem aan de hand voelt het veilig, het geeft rust. Bij Hem aan de hand durf ik wel. Samen! Hij is mijn beschermer.
Het duurde echter wel lang voordat ik ben gaan beseffen dat God mij niet dwingt om stil te staan en terug te komen om naar Zijn veilige hand te vragen. Mijn hand in de Zijne om samen op te kunnen lopen. Ik ben dat gaan begrijpen toen ik al ver de volwassen leeftijd had behaald. Als volwassen vrouw leerde ik dat ik Zijn kind ben en me veilig mag voelen bij Hem als ik daarom vraag. God is liefde. Doordat Hij liefde is zal hij wachten totdat ik de eerste stap zet. Hij zal me nooit dwingen. Het heeft best een tijd geduurd voordat dat gegeven goed tot me door drong. Weten dat Hij er altijd is, weten dat Hij samen met ons wil oplopen zodat we onszelf dapper genoeg voelen en wel durven. We hoeven het Hem alleen maar te vragen en Hij zal zijn hand naar ons uitreiken. Het ligt voor ons klaar.