
Geblokkeerd
Het zal ongetwijfeld vaak gebeuren, vriendschappen verwateren, relaties worden beëindigd, mensen nemen daarna afscheid van elkaar. Dingen gebeuren zoals ze gebeuren, een ‘quote’ die ik regelmatig uit de mond van mijn jongste heb gehoord.
Ieder die zijn of haar eigen weg verdergaat in het leven. Wat eerst gezamenlijk belang was is plotseling eigen belang geworden. Aangekomen op een t-splitsing in het leven waar de weg niet meer moeiteloos verder rechtdoor gaat. Je ziet de splitsing voor je waar twee wegen confronterend uiteengaan. Gewild of ongewild, het geeft geen verschil, maakt eigenlijk niet zoveel uit. Uiteindelijk kent dit verscheurde gevoel alleen maar verliezers. Niet meer gewenst, niet meer de moeite waard om de vriendschap of relatie voort te zetten. Niet meer geliefd, het gevoel van deze afwijzing is doorgedrongen in je vlees en je voelt het helemaal tot in je botten.
Op Social Media lijkt het zo gemakkelijk, één klik verwijderd van ontvrienden en als we nog een stapje verder willen gaan hoeven we maar één klikje extra te doen om een persoon ook nog te blokkeren. Twee klikjes en je bent onzichtbaar geworden voor de ander. Onzichtbaar, alsof je er nooit geweest bent. Het pijnlijk verlammende gevoel wanneer het besef komt dat jijzelf de geblokkeerde bent overheerst, zoals dit ook overheerst in het ‘echte’ leven. Weggeveegd naar de achtergrond met een stempel ‘ongewenst’ op je voorhoofd, het slaat een krater in je hart en veroorzaakt een groot gat. Bitterheid volgt verdriet op en krijgt de kans binnen te sluipen Het lijkt een schuilplaats gevonden te hebben waar het zich kan verschansen. Wat een pijn lieve mensen! Het gevoel van verlies aan de ene kant, het gevoel van afwijzing aan de andere kant, wat doen wij mensen elkaar toch aan?
Verlamd, verdrietig en vol pijn komen we dan uiteindelijk aan bij onze Hemelse Vader. Daar zijn we veilig en mogen we onder Zijn vleugels kruipen om te schuilen. In Zijn veilige haven mogen we onze tranen laten stromen. Tranen van verdriet om wat is geweest of nooit is geweest. Tranen voor vervlogen dromen omdat dingen niet zijn gegaan zoals we graag hadden gewild, ze worden allemaal opgevangen. Hij zegt namelijk dat ze kostbaar zijn. Wat kostbaar is mag als een schat worden bewaard. Al onze tranen hebben waarde, we plengen ze niet voor niets. Troost vinden bij onze Hemelse Vader, het verandert onze omstandigheden daarmee niet maar het besef dat er iemand is die onvoorwaardelijk van ons houdt, waar we met al ons verdriet mogen komen, geeft een soort van rust in ons hart. Deze rust geeft lucht. Rust, alleen te vinden bij onze Hemelse Vader, er is geen mens bij wie we dit kunnen vinden. Alleen onze Hemelse Vader kan dit ons geven. Blokkeerder of blokkeerde, het maakt Hem niet uit, Hij houdt zielsveel van ons allemaal en er is niets wat wij daar aan kunnen veranderen. Wanneer leren wij het toch eens om ook op deze manier van elkaar te gaan houden en elkaar zien zoals Hij ons ziet?
Door mijn eigen verdriet en pijn vraag ik mijzelf af hoeveel verdriet en pijn onze Hemelse Vader wel niet zal hebben om ons allemaal? Wij, zijn prachtige zonen en dochters die elkaar om het minste of geringste blokkeren en vervolgens proberen te weren uit ons leven? Hoe pijnlijk en verdrietig moet het wel niet zijn voor Hem om dit te zien? Hoeveel tranen plengt Hij om ons om het verdriet wat wij elkaar aandoen? Deze gedachte maakt me stil, heel stil. Tegelijkertijd besef ik dat ik zelf nog heel veel mag leren.
Ik laat me troosten, de rust geeft me lucht. Dankbaar ben ik, gewoon omdat ik weet en voel dat Hij onvoorwaardelijk veel van mij houdt en ik altijd bij Hem mag komen met mijn verdriet. Zijn liefde is voor eeuwig!