Voorwaardelijk of onvoorwaardelijk?

Soms heb ik een moment dan is het net alsof er ‘iets’ is wat energie van mij weg laat druppelen. Het lijkt onzichtbaar en houdt me bezig, ik kom er alleen niet achter wat dat ‘iets’ nou precies is. Bezig met mijn eigen gedachten en dromen in mijn slaap over situaties die hebben plaatsgevonden. Gesprekken die ik met andere mensen had en waarvan ik het gevoel heb dat er dingen zijn die ik misschien anders had kunnen zeggen. Om het ‘beter’ over te brengen. Wellicht herken je dit bij jezelf en werkt dit ook zo bij jou?

Mijn gedachten, af en toe lijkt het dat ze een loopje met me nemen en me vertellen hoe ik het toch allemaal beter had kunnen doen. Neem bijvoorbeeld een situatie waarin ik mij gekwetst voel door een ander. Ik heb het gewoon laten gaan en reageerde niet op dat moment. Zoiets kan me flink dwarszitten en bezighouden. Zou het zo kunnen zijn dat ik me op zo’n moment te kort gedaan en niet begrepen voel?  Waarschijnlijk wel.

Onbewust dwalen mijn gedachten af en voordat ik er erg in heb zit ik in mijn eigen wereld. Mijn interne wereld waar mijn gedachten de baas zijn en waar ik de controle heb. In mijn wereld komt uiteindelijke altijd alles goed, ik heb daar gesprekken van hart tot hart en dan is er daarna altijd begrip.

Van de week las ik het boek ‘eindelijk thuis’ van Henri Nouwen. Het boek waarin hij zijn eigen gedachten beschrijft wanneer hij het schilderij ‘De terugkeer van de verloren zoon’ van Rembrandt bestudeerd. In duidelijke taal geeft hij weer dat zolang ik mijn ware identiteit zoek in de wereld, ik op zoek ben naar voorwaardelijke liefde. In deze zoektocht blijf ik als het ware een slaaf van de wereld, gevangen in een cirkel van proberen en falen. Ik blijf op deze manier maar rondlopen met de vraag: ‘hou je van mij, hou je echt van mij’? 

Dat herken ik bij mezelf. Vlak voor onze verhuizing heb ik mijn betaalde baan opgezegd om me op het schrijfproces van mijn boek te kunnen richten. Ik ‘presteer’ op dit moment dus niet zoals er eigenlijk van mij verwacht wordt. Zo voel ik het althans. Hoe komt dat toch zo, vraag ik me af? Zou het komen omdat ik regelmatig de vraag krijg of ik al weet wat ik voor werk weer wil gaan doen of dat ik al wat nieuws heb gevonden?

Ik ben mezelf bewust van het feit dat ik nooit volledig zal kunnen voldoen aan de voorwaarden van de wereld, hoe zeer ik mijn best ook doe. Bewust zijn hiervan maakt dat ik af en toe niet meer weet hoe ik verder moet. Het voelt een beetje als overgeleverd worden. Gevangen in deze gedachten. Is dit echt de bedoeling van het leven? Dat ik me gekooid voel door dit sort momenten?

Eigenlijk is het zo dat mijn hart schreeuwt om bevrediging maar er is niets in de wereld wat hiervoor kan zorgen. Ja, tijdelijke bevrediging is er zeker wel want ik merk dat ik opbloei wanneer ik bijvoorbeeld een complimentje krijg. Dat bezorgd me op dat moment een fijn gevoel. Ik ben gevoelig voor wat mensen van me vinden en over me zeggen, besef ik.

Het ‘iets’ waarvan ik merk dat energie uit me weg laat sijpelen staat echter aan de andere kant. Ik heb het over het moment dat ik kritiek krijg of wanneer iemand mij, al dan niet subtiel, terecht probeert te wijzen omdat ik niet voldoe aan zijn of haar normen en waarden. Eigenlijk gaat het dus over negativiteit.

Natuurlijk is het goed om kritisch naar mezelf te kijken en dat te blijven doen. Maar is het ook de bedoeling dat ik me er altijd iets van aantrek, vraag ik me af? Ik hoor vaak de zin ‘dat wat je aandacht geeft groeit’. Dat zal in dit geval ook zeker zo zijn, anders blijf ik er niet zo mee rondlopen. Geen aandacht meer geven, de focus ergens anders op leggen, zal dat het antwoord zijn?

Door mijn aandacht niet meer te vestigen op de situatie klamp ik mijzelf niet meer vast aan de dingen van de maatschappij waarin we leven. Uit de waan stappen dat ik hier onvoorwaardelijke liefde kan vinden zou zomaar de sleutel kunnen. Mezelf er bewust van zijn dat voorwaardelijke liefde tijdelijk een goed gevoel geeft maar ook flinke klappen met de zweep kan geven wanneer negativiteit om de hoek komt kijken.

Op zoek dus naar echte liefde om vervolgens mijn focus daar te houden. Om dat te vinden moet ik bij onze Hemelse Vader zijn. God, de Vader zoeken en vinden op de plek waar ik met Hem samen mag zijn. Hij is degene die kan geven waar ik zo naar hunker. Onze Schepper is een God van liefde. Hij wacht op mij om de onvoorwaardelijke liefde waar ik zo naar op zoek ben te kunnen geven. Geduldig staat Hij met open armen op mij te wachten tot het moment dat ik er klaar voor ben. Ik hoef er maar om te vragen, meer is echt niet nodig. Mijn hart schreeuwt om bevrediging en Hij wil niets liever dan het me geven.

Ik wil me erin onder laten dompelen. Dicht bij Hem zijn en Zijn fluisterstem horen die me vertelt dat ik Zijn geliefde dochter ben.

Voel je het jouwe? Hij staat daar ook voor jou. Met open armen wacht Hij totdat je er klaar voor bent.