
Accu
Ik zit in de auto en ben onderweg naar een vriendin in Brabant. Vandaag heb ik geen muziek aan en verkies ik de stilte onderweg. Op weg met mijn navigatie aan om me de weg te wijzen en me attent te maken op files die ik onderweg mogelijk zal tegenkomen. Mijn telefoon geeft aan dat mijn accu nog voor 40 procent is opgeladen en daarom besluit ik hem aan te sluiten met een draadje aan de accu van mijn auto. Overtuigd van het feit dat de accu van mijn telefoon nu wel snel op zal laden rijd ik verder. Wat zal ik het mis hebben met die overtuiging. Ik ben meer dan een uur onderweg. Tijdens mijn autorit kijk ik regelmatig even een momentje naar mijn telefoon die in de houder als navigatiescherm fungeert. Wat schetst mijn verbazing? Het opladen gaat zo traag als een slak. Als ik mijn auto voor de deur bij mijn vriendin heb geparkeerd zie ik dat de accu tijdens mijn hele rit slecht 5 procent is bijgeladen. Dat is wel weinig concludeer ik een beetje mopperend. Ik mopper nog wat na en al denkend leg ik de link met onze eigen interne accu.
Mijn telefoon was ook mijn navigator tijdens de autorit. Tijdens het laden deed hij dus onderweg ook nog iets anders. Als dit proces van het laden van de accu al zo traag gaat wanneer hij tegelijkertijd ook nog iets anders doet, hoe zit dat dan met onze innerlijke accu’s? Mijn eigen accu en ook die van jou? Laad mijn eigen accu bijvoorbeeld ook zo traag op rustmomenten wanneer ik er met mijn gedachten eigenlijk niet helemaal bij ben? Stel dat ik een half uurtje of uurtje uitrust en op de bank lig. Ondertussen bedenk ik mij wat ik eigenlijk allemaal nog zou moeten of willen doen. Boodschappen moeten nog gedaan worden, de wasmachine moet nog worden aangezet en dan kan ik misschien de droger ook meteen nog even leeghalen. Ik kan wel stellen dat ik met deze gedachten helemaal ben afgeleid. Als ik zo bezig ben in gedachten terwijl ik daar schijnbaar zo rustig op de bank lig, heeft mijn rustmoment dan wel zin? Ik bedoel, laad ik op deze manier mijn eigen accu wel voldoende op? Want dat is uiteindelijk toch mijn bedoeling? Heeft dit op deze manier eigenlijk wel zin, vraag ik mijzelf af?
In mijn zoektocht naar een antwoord op mijn vraag pak ik mijn bijbel er maar eens bij. Als ik daar zoek vind ik meestal wel wijze dingen. Ik sla hem open en stuit na een tijdje op Mattheüs 11:28-29. Daar lees ik de volgende tekst: ‘als de lasten u drukken en u vermoeid bent, kom dan bij Mij. Ik zal u rust geven. Voeg u naar Mij en wees mijn leerling, want Ik ben vriendelijk en nederig van hart. Bij Mij zult u diepe innerlijke rust vinden’.
Eigenlijk staat daar dus dat wanneer ik op de bank lig, ik mijn gedachten beter niet kan richten op de was of de boodschappen. Ik kan beter mijn gedachten richten op mijn hemelse Vader. Door mijn lijflijn naar Hem uit te gooien leg ik aan bij Hem. Daar mag ik opladen, echt opladen. Schuilen totdat mijn accu weer is gevuld. Het is dus de gedachte waar ik de sleutel kan vinden. Mijn focus en gedachten op Jezus houden heeft prioriteit, dat is wat ik hiervan mag leren. Met mijn blik op Jezus gericht log ik als het ware in op het grootste netwerk wat er bestaat. Mocht ik het wachtwoord van mijn inlog zijn vergeten is er geen man of vrouw overboord want door mijn geloof in Jezus heb ik namelijk onbeperkt toegang gekregen. Mijn inloggegevens zijn vastgelegd en daar hoef ik dus niet over na te denken. Met mijn blik gericht op Jezus mag ik mijn eigen accu opladen, net zolang totdat ik helemaal verzadigd ben. Het voelt een beetje als baden in een heerlijk geurend bad, het is een bad waar ik geen genoeg van krijg.