Verdraag elkaar, doe jij het?
Mensen zijn vaak moeilijke wezens. Lastig voor zichzelf en soms ook voor hun omgeving. Nu heb ik het niet alleen over anderen maar zeker ook over mezelf. En dan sla ik mijn Bijbel open en lees een oproep om te verdragen. In Kolossenzen 3:13-17 vinden we namelijk de volgende tekst: ‘Verdraag elkaar en vergeef elkaar als iemand een ander iets te verwijten heeft: zoals de Heer u vergeven heeft, moet u elkaar vergeven. En bovenal, kleed u in de liefde, dat is de band die u tot een volmaakte eenheid maakt. Laat in uw hart de vrede van Christus heersen, want daartoe bent u geroepen als de leden van één lichaam. Wees ook dankbaar. Laat Christus’ woorden in al hun rijkdom in u wonen, onderricht en vermaan elkaar in alle wijsheid, zing met heel uw hart psalmen en hymnen voor God en liederen die de Geest u vol genade ingeeft. Doe alles wat u zegt of doet in de naam van de Heer Jezus, terwijl u God de Vader dankt door hem’.
Verdragen, een woord en eigenlijk twee, we vinden er namelijk ‘dragen’ en ‘ver’ in terug. Verdraag elkaar, blijf trouw, houdt vol, samen ontstaan er vaak mooie dingen. Samen als partners, als collega’s, als ouders en kinderen maar ook als gemeente. Je raakt op elkaar ingespeeld en bouwt aan een stevig huis vol liefde. Dat klinkt als een gemakkelijke opdracht wanneer alles soepel loopt en ‘van een leien dakje’ gaat. Maar wat nu wanneer het niet soepel loopt? Hoe ver zijn we in dat geval bereid om met de ander te gaan? Hoelang zijn we instaat om zijn of haar irritante gedrag te verdragen? Nog een vraag die niet geheel onbelangrijk is: ‘hoelang kan ik het met mijn eigen onhebbelijkheden uithouden’?
Het vergt vaak veel geduld om niet direct weg te lopen als er iets mis is. Samen bouwen aan een plek waar de woorden van Jezus Christus woorden in vrede en rijkdom kunnen wonen blijkt ineens niet zo’n gemakkelijke opdracht.
Omzien naar elkaar, de aandacht richten op het persoonlijke en vriendschappelijke karakter in de kerk, speerpunten die we allemaal erg belangrijk vinden. Elkaar echt zien en mensen zich gewaardeerd laten voelen is ook zo’n mooie. Is het echt zo gemakkelijk als we deze woorden uitspreken en kunnen we ons ook op deze manier naar elkaar gedragen?
In 2005 bekeerde ik mijzelf en kon niet anders dan Jezus volgen in mijn leven. Sinds dat moment heb ik heel wat kerken bezocht. Helaas bleek het warme bad waar ik in terecht kwam al snel te zijn afgekoeld. Op de één of andere manier was het onmogelijk om de kraan opnieuw open te zetten om het weer te verwarmen. De kraan bleef dicht, blijkbaar ineens onvindbaar. Opmerkelijk.
Hoe komt dat toch? Was ik bij mijn bekering Christus tegengekomen en kwam ik daarna de christenen tegen? Hebben we onze eigen ego’s op een voetstuk gezet en vinden we deze eigenlijk net zo belangrijk als God, de Vader? Of nog erger, is ons eigen ego onze eigen afgod geworden?
Het onderwerp houdt me meer bezig dan goed voor me is en daarom besluit ik mijn Bijbel nog maar eens te raadplegen. Vind ik daar het antwoord waar ik naar op zoek ben? Eigenlijk weet ik niet zo goed waar ik precies naar op zoek ben, ik weet gewoon niet zo goed wat ik met dit onderwerp aan moet. Overtuigd van het feit dat God dit wel weet blader ik door totdat ik aankom bij 1 Timoteüs 1:5-7. Daar lees ik het volgende: ‘het doel van je opdracht is de liefde die voortkomt uit een rein hart, een zuiver geweten en een oprecht geloof. Sommigen hebben zich daarvan afgewend en zijn vervallen tot zinloos gepraat. Zij willen de wet van God onderwijzen, maar weten niet wat ze zeggen en begrijpen niets van wat ze zo stellig beweren’.
Ik denk dat de tijd is aangebroken dat eenieder van ons eens een kijkje neemt in eigen hart om te zien wat daar gebeurt. Heb jij al gekeken in de jouwe en weet je het? God weet het in ieder geval, Hij ziet namelijk alles.