Anders, of toch niet?

Je anders voelen dan de rest, een grote afstand opmerken, ook als jullie samen zijn. Je mengt je maar niet te veel in een gesprek omdat je er niks mee kunt. Standaard ben je het niet eens met het meeste dat gezegd wordt. Er lijkt geen ruimte voor andere ideeën, de laatste keer dat jullie bij elkaar waren, domineerden ijzige stiltes. In de loop van de tijd heb je daarom geleerd om je mond te houden. Het is een worsteling want ondanks het gevoel dat je anders bent, wil je eigenlijk niets liever dan dat ze ook jou in de armen sluiten. Het gevoel dat je anders bent of niet goed genoeg bent overheerst. Na een bezoek ga je met een rotgevoel weg. Het fenomeen ‘zwarte schaap’ in de familie. Waar komt het toch vandaan en hoe kun je er het beste ermee omgaan? Hoe kom je af van het negatieve beeld dat je familie van je heeft?

Contact verbreken met je familie lijkt misschien de beste oplossing. Deze drastische beslissing heeft alleen wel wat voeten in de aarde. Bovendien laat de vraag “is dit de beste oplossing” zich ook niet zomaar beantwoorden. Pijn die je vanbinnen voelt, laat je er in ieder geval niet mee verdwijnen. Eventuele hoop op verbetering van de relatie wordt de das om gedaan door deze beslissing. En dan hebben we het nog niet gehad over het schuldgevoel wat je zelf meedraagt. Hoe lastig is het als het niet soepel loopt met degenen die jou op de wereld hebben gezet. Geen contact betekent dat het elk jaar lastiger wordt om de stilte te doorbreken.

Is afstand nemen in zo’n situatie dan verstandig? Het is een mogelijkheid maar werkt het ook? Contact beperken geeft sowieso emotioneel gezien wat meer rust. Kijk eens goed naar jezelf, hoe zit het nou echt met de oorzaak van de conflicten. Ligt het echt alleen aan de ander of heb je zelf ook een aandeel in het geheel? Wellicht is het verstandig om alle voor- en tegenargumenten eens voor jezelf op te schrijven. Word niet boos, ook niet op jezelf. Met mildheid naar de situatie kijken kan wijsheid geven. Is er iets wat je zelf kunt doen aan je eigen reactie door een andere rol aan te nemen in het geheel?  Je voorkomt hiermee in ieder geval dat je automatisch terug schiet in de bekende maar, oh zo, onaangename rol.

Geen contact, is dit wat God van ons verwacht of juist niet? Als we de Bijbel erbij pakken vinden we daar in Deuteronomium 5:16: ‘Eer uw vader en uw moeder naar het gebod van de Here, uw God. Als u dat doet, zult u een lang en voorspoedig leven hebben in het land dat Hij u geeft’. In dezelfde Bijbel vinden we in Efeziërs 6:4: ‘Ouders, behandel uw kinderen zo dat zij niet dwars en haatdragend worden. Voed ze zo op dat ze de Here leren volgen en liefhebben’. Hieruit kunnen we concluderen dat er voor beide partijen, ouders en kinderen een schone taak ligt waarin respect, zorg en liefde voor elkaar de boventoon voeren.

Binnen een gezin of familie is er sprake van een ‘ons’. De hoeveelheid vrijheid die er is binnen dit ‘ons’ bepaalt de vrijheid om van elkaar te mogen verschillen. Is er veel ruimte, dan is er minder kans op conflicten. De problemen beginnen echter als de ruimte niet wordt gegeven binnen het gezin of de familie. Een beklemmend gevoel kan de boel dan behoorlijk onder druk zetten. Daarin ondervinden dat de liefde van ouders voorwaardelijk is heeft gevolgen voor toekomst, want het is de basis voor onzekerheid over de liefde van andere mensen.

Wat de uitkomst ook is, wel of geen contact, je verdriet heeft hoe dan ook ruimte nodig. Stop het niet weg, sta jezelf toe tijd te nemen om alle dingen, die je niet gegeven zijn en waar je op hebt gehoopt, te verwerken. Het is als rouwen, geef ruimte aan het idee dat je mag accepteren dat het ideale plaatje, dat je zo lang hebt nagestreefd, er niet is. Huil eens goed om de nare dingen die je met je meedraagt. Vergeet vooral ook de mooie dingen die zijn gebeurd niet, probeer deze te koesteren. Leg je neer bij de situatie, vandaaruit wordt het wat makkelijker om te zien wat er wel is. Je hebt je eigen sleutel in handen, aan jou om in liefde en respect met de situatie om te gaan.