Strijd

Soms is er een groot verschil tussen het leven zoals wij in onze ‘zichtbare’ wereld zien en het leven wat zich afspeelt aan de andere kant. Ik heb het over de voor ons ‘onzichtbare’ wereld. We noemen deze ‘onzichtbare’ wereld ook wel ‘de hemelse gewesten’. Het is een favoriet onderwerp voor veel boeken, hele oorlogen worden uitgevochten op de plek die wij vanaf hier niet kunnen zien. Engelen die strijden tegen demonen of juist andersom, het gaat er om dat de duisternis zich niet wil overgeven. Het licht, de engelen, ze gaan het gevecht aan om grond terug te winnen. Gebied wat ooit toebehoorde aan het licht moet weer worden terug gewonnen. Er wordt gevochten om land wat ooit groen was maar waar dorheid heeft toegeslagen en nu heerst. Het is niet meer of minder dan het alom oude gevecht tussen goed en kwaad. Hoe activeren we het, wanneer komen ze precies in actie? We hebben het hier over de kracht van gebed. Door te bidden drukken we als het ware op de startknop, gebed is daarom zeer krachtig. 

Het kwaad trof mij en mijn gezin twee jaar geleden – vanuit mijn gezichtspunt gezien. Het contrast werd pijnlijk duidelijk en voelbaar in huis. Van alles was er aan de hand in een tijd die allesbehalve goed en fijn was. Onduidelijkheid over eerlijkheid zorgde ervoor dat wij als gezin op onze tenen liepen. We werden emotioneel heen en weer geslingerd, want wie binnen ons gezin had er gelijk en wie niet? Dit zorgde voor een onrust waar je je vinger niet achter kon krijgen. Steeds meer raakten we verwikkeld in een emotionele strijd.

Hoe zou het op dat moment geweest zijn aan de andere kant? In de hemelse gewesten, de kant die niet zichtbaar is voor ons? Bidden voor ons gezin was een dagelijks iets geworden, het kan niet anders dat er aan de andere kant ook van alles aan de hand was, dingen die niet zichtbaar waren voor ons.

Onrust heerste binnen ons gezin. Als een sluipmoordenaar binnengeslopen, niet van plan om weer te vertrekken. In gebed vroegen we God om de bron van de onrust aan het licht te brengen. Een ingewikkelde tijd lag voor ons met uiteindelijk een scheuring binnen ons gezin als resultaat. Verwarring werd opgevolgd door pijn en verdriet, zelfs vandaag is het nog aanwezig.

Twee jaar zijn er verstreken, ongeloof en verwarring hebben in de loop van de tijd plaatsgemaakt voor een soort van berusting. Rust heeft onrust vervangen omdat we langzaam leerden om de situatie te accepteren zoals hij nu is. Door acceptatie leren we voorzichtig loslaten. Het heeft onze pijn en verdriet niet weggenomen, eenieder van ons gezin draagt dit als een litteken met zich mee.

Twee jaar geleden voelde ik mijn hart in stukjes breken, kon het niet verkroppen dat mijn moederhart voor mijn gevoel werd afgewezen. Door te durven accepteren dat ik nou eenmaal niet voor een ander kan denken en invullen verzacht ik mijn pijn enigszins. Na lange tijd komt er weer wat glans terug in het leven. Echte vriendschappen bleven en hebben bewezen dat ze echt zijn, we zien ze als een zegen. Niet iedereen toonde echter begrip, daar worstel ik af en toe nog steeds mee. Het blijft pijnlijk om naar de mening van iemand te luisteren die veroordelend spreekt.

Het hielp me om mijn focus op Jezus te houden en mijn verdriet te delen. De mist waarin ik mijzelf bevond loste daardoor langzaam op en troost kwam als een deken over mij heen. De pijn was er nog wel net als het gevoel van onmacht. Het weten dat ik hier niet alleen in sta heeft me moed gegeven om door te gaan. In de bijbel staat in Johannes 10: 10, 11 geschreven: ‘De dief komt alleen om te stelen, te doden en te vernietigen. Ik ben gekomen om mijn schapen leven in overvloed te geven. Ik ben de goede herder. De goede herder geeft zijn leven voor zijn schapen’.

Berusting kwam op het moment dat ik besefte er niet alleen voor te staan. Er was iemand die ons zag en nog steeds ziet, iemand die het beste met ons voorheeft.

De keuze die werd gemaakt en die gevolgen had voor alle levens in ons gezin kwam als een onaangename verassing. Nog steeds speelt de onwerkelijkheid af en toe parten. Het was een verwarrende tijd waarin ik uiteindelijk geen woord meer kon uitbrengen. Ik koester de liefdevolle herinneringen tot het moment van weerzien want het gemis is er niet minder om geworden. Met een levend verlangen in mijn hart koester ik dat wat we hadden en zie uit naar een hoopvolle toekomst met z’n allen.