Terug!

Het borrelt weer. Na een hele tijd afwezigheid komen de ideeën weer als een soort filmpjes in mijn hoofd voorbij. Hoog tijd om het één en ander weer eens vast te gaan leggen. Het is tijd om de verhalen uit mijn hoofd laten komen en ze daarna los te laten.

Zo begon het bloggen een aantal jaar geleden ook. Schrijven hielp mij relativeren. En dat was heel fijn. Een collega, die destijds net als ik bij de grootste koffieboer van Nederland werkte (misschien werkt ze er nog steeds) moedigde mij aan om mijn verhalen op te schrijven en een blog te beginnen. Dat was het begin van Daanslife.nl. Verhalen over het gezinsleven van een éénoudergezin. Later werden het verhalen van een samengesteld gezin. Allemaal gezien vanuit mijn perspectief. Het leven van een blogpost op Daanslife.nl in een notendop omschreven. Daar hield het niet op, een aantal jaar later kwam Puuruithethart.nl. erbij. Een nieuwe website voor mijn verhalen met een Christelijk hart. Verhalen die ik voor mijn gevoel niet kwijt kon op Daanslife.nl. De website waar je nu op dit moment naar kijkt.

Totdat het stopte. Ineens leek de koek op. Mijn inspiratiebron leek volledig te zijn opgedroogd.

Hoe dat precies kwam? Ik weet het eigenlijk zelf niet zo goed. Wellicht is, achteraf gezien, mijn verhuizing van de provincie Utrecht naar Zuid-Holland de oorzaak. Of misschien moet ik het toch meer zoeken in het feit dat mijn kind(eren) en bonus(sen) vanaf het verhuismoment niet meer onder mijn dak wonen. Misschien speelt rouw ook mee want zo snel als mijn beste nieuwe vriendin mijn leven binnenwandelde na de verhuizing, zo snel verliet ze een jaar later het leven door een heftige ziekte. Of telt het feit mee van bijna de magische leeftijd bereiken dat het niet meer met een vier maar met een vijf begint? Wie zal het zeggen.

De afgelopen drie jaar zijn in ieder geval roerig geweest. Het ontwortelen en weer opnieuw wortelen op een nieuwe plek vond ik pittig. Ook had ik van mijzelf verwacht dat ik geen last zou krijgen van het zogenaamde lege nest syndroom. Ik geef het eerlijk toe; mijn eigen verwachting en ik lagen niet op één lijn. Best een beetje gek om te ervaren dat je het zo niet eens kan zijn met jezelf.

De schrik sloeg me drie jaar geleden om het hart toen de contactbanden met één van onze kinderen verbroken werd. Volkomen onvoorbereid begon mijn moederhart te bloeden. Kijkend naar vandaag probeer ik met mijn eerste hulp koffertje nog steeds de geslagen wond in mijn hart te stelpen.

Teleurstellingen zijn er in het leven. Niemand wordt hiervan gevrijwaard. Ik besef heel goed dat ook ik hier niet onderuit kom. Leren incasseren is soms best een gevecht met mezelf. Ik ervaar dat ik het lastig kan vinden om dingen te relativeren en situaties te laten zijn voor wat ze zijn. De zaken in mijn hart kunnen dan nog weleens schreeuwen om volledige aandacht. Iedere dag leer ik weer een beetje meer deze zaken te koesteren en ermee naar God te gaan. Het is de levensweg die ook ik bewandel.

Na een tijdje afwezigheid voel ik dat er weer ruimte is om te schrijven. Mijn verlangen om zaken van het hart te delen fladdert als een vlindertje in mijn binnenste. Hartszaken delen door te schrijven over mijn geloofsleven. Door de Bijbel daar parallel als leidraad naast te leggen wil ik jou, als lezer, inspireren en bemoedigen. De Bijbel, het is de lifeline voor mijn leven. Ik hoop ook voor het jouwe. Door het delen van mijn proces in het zoeken naar God in het alledaagse leven bid ik je toe dat je herkenning zult vinden in de blogs die de komende tijd online zullen komen. Ik bid dat deze herkenning als een zegen voor je zal zijn. Wees gezegend in de naam van Jezus; dat je hemelse Vader ook jouw hart zal aanraken, je rust, ruimte, tijd, heling en genezing zal geven. Dat waar wij mensen allemaal zo naar verlangen.

Op naar nieuwe geloofsavonturen. Dat ze tot eer zullen zijn van Hem!