Pantoffels in de Kerk
Sinds kort drinken we na de dienst op zondagochtend weer koffie met elkaar. We zijn een kleine gemeente, zitten op anderhalve meter afstand van elkaar en in plaats van dat je koffie haalt draaien we het nu om. Twee schenkers lopen rond met koffie en thee. Op deze manier kunnen we toch afsluiten met een kopje koffie of thee en proberen we corona hier buiten de deur te houden.
Tijdens ons koffiemoment vanmorgen valt mijn blik onder de buurtafel op een paar voeten met sloffen. Enigszins verbaasd verplaats ik mijn blik naar boven om te kijken bij wie deze voeten met sloffen horen. Ze blijken te zijn van een zuster die oorspronkelijk afkomstig is uit Syrië. Gemeentelid en trouw bezoekster in hart en nieren sinds een jaar of drie. Ze is gevlucht vanuit Syrië en woont sinds vier jaar in Nederland. Wij hebben haar in ons hart gesloten. Het is een echte lieverd, die weliswaar van alles probeert mee te snaaien waar ze kansen ziet, maar ach, het verhaal uit de Bijbel van de splinter en de balk maken dat we hier zo min mogelijk op proberen te letten.
Nu blinkt deze zuster niet echt uit in op tijd komen. Daar is ze gewoon niet zo goed in. Eigenlijk komt ze altijd aan het einde van de dienst binnen wandelen. En vanmorgen doet ze dat dus op geheel eigen wijze, namelijk op haar sloffen.
Verrast roep ik uit: ‘Joh, waar zijn je schoenen?’ Ze lijkt even verbaasd en laat mijn vraag bedenkelijk tot haar doordringen. Dan verschijnt er een grote glimlach op haar gezicht en beginnen haar ogen te twinkelen. Lachend vertelt ze me dat ze onder de douche stond en bedacht snel naar de Kerk te willen. Ze concludeerde dat ze geen tijd meer had om ook nog haar sloffen voor haar schoenen te wisselen. Logisch verhaal, toch?
Glimlachend denk ik terug aan een paar maanden geleden. Vanwege de maatregelen van de lockdown namen we interviews af bij gemeenteleden thuis, maakten daar een filmpje van en zonden dat vervolgens uit op een doordeweekse dag. Dit was onze manier om verbinding met elkaar blijven zoeken gedurende de week. Op één van onze ‘draaidagen’ gingen we naar een bestuurslid. Een echte leider in de dop. Wij meenden dat we mochten komen zoals we zijn en gingen op pad met een ochtendjas aan. Ons haar ‘op zolder’ en als kers op de taart ‘een blotebillengezicht’ zonder make-up. Het resultaat was één en al hilariteit.
Gierend van de lach met een dubbele boodschap. Want voor God is niets te gek. Het maakt God niet uit of ik Hem zoek in mijn ochtendjas en ‘net uit bed-look’. Ik mag komen zoals ik ben. Voor mijn ‘zuster in geloof’ geldt natuurlijk hetzelfde. Ook zij mag komen zoals ze is. Op je pantoffels naar de Kerk? Geen probleem. Wees welkom en voel je thuis.