Nachtelijk gekwaak als roep in de stilte

Afgelopen nacht kon ik niet goed slapen. Want waar rust en vrede elkaar eigenlijk horen te omarmen in de nacht zodat je rustig kunt slapen, werd mijn slaap verstoord door het onophoudelijke gekwaak van een eend. Het geluid drong in eerste instantie niet echt goed tot me door maar na goed luisteren was er geen ontkomen meer aan. Het geluid sneed door de duisternis heen en drong mijn brein binnen. Om er vervolgens niet meer uit te gaan. Het bleef maar doorgaan, terwijl ik me afvroeg waarom deze eend ervoor kiest om ’s nachts te gaan zitten kwaken. Wat drijft eenden toch om in de donkere uren van de nacht zo’n lawaai te maken door domweg te gaan zitten kwaken?

Vaak kunnen we in de natuur een diepere betekenis achter de schijnbaar alledaagse gebeurtenissen vinden. Met dat gegeven in gedachten pakte ik mijn mobiel en ging op zoek naar een antwoord op mijn vraag waarom eenden ’s nachts besluiten om hun roep te laten klinken. Ik las dat het gekwaak van eenden in de nacht kan worden gezien als een roep om aandacht, een manier om hun aanwezigheid te markeren te midden van de stilte. Misschien voelen ze zich alleen, verloren in de duisternis, en uiten ze hun verlangen naar gezelschap en verbinding? Of misschien is het gewoon een manier om hun territorium af te bakenen, een drang om te roepen als teken aan de wereld om deze te vertellen over hun aanwezigheid, zelfs als alles en iedereen om zich heen slaapt?

In de Bijbel vinden we een tekst in Jeremia die deze gedachte illustreert: “Roep Mij aan, en Ik zal je antwoorden. Ik zal je grote, wonderlijke dingen bekendmaken, dingen die je volkomen onbekend zijn.” – Jeremia 33:3

Deze woorden herinneren me eraan dat roepen om aandacht zeker niet altijd vruchteloos is. Net zoals de eend haar gekwaak gebruikt om haar aanwezigheid kenbaar te maken, kunnen ook wij onze stem laten horen in momenten van eenzaamheid en duisternis. Bijvoorbeeld op momenten wanneer we ons verloren voelen, wordt ons roepen naar God om hulp en verbinding zeker gehoord. Hij is het, die ons troost biedt.

Maar daar stopt het niet, er is een diepere laag die je kunt ontdekken in het nachtelijke gekwaak van een eend. Het herinnert je er namelijk ook aan dat zelfs in de donkerste momenten van je leven, er altijd een stem is die ook op zoek is en die gehoord wil worden, een stem van iemand die een diep verlangen heeft naar verbinding en naar relatie.

Wij mensen zijn op bepaalde momenten zo geneigd om onze innerlijke stemmen te onderdrukken, om onze eigen kwetsbaarheid te verbergen door gewoon maar heel stil te worden. Als jij merkt dat dit ook zo voor jou is, mag je weten dat je, net zoals de eend moedig haar geluid laat klinken in de nacht, jij ook de moed mag vinden om je stem te laten horen. Zelfs in de donkerste momenten van je bestaan.

Ik lig in bed en luister nog steeds naar de roep van de eend, zo middenin de nacht. De eend is moedig want ze is onophoudelijk in haar gekwaak. Volhardend, dat is het woord waar ik naar op zoek ben. En hoe vervelend het ook voor mij is om aan te horen, ik vind het tegelijkertijd ook iets heel moois hebben. Irritant en dapper tegelijk. Het geeft me een dubbel gevoel. Boven alles bewonder ik haar om haar moed.

Weet je, wij kunnen iets leren van de moed van deze eend met haar diepe verlangen om gehoord te worden. Ik wens dat jij en ik zo’n zelfde kracht in onszelf vinden om onze stemmen onophoudelijk te laten klinken, zelfs wanneer de wereld slaapt. Mogen jij en ik de verbinding met onze Hemelse Vader vinden, want bewust of onbewust; dit is waar we allemaal zo naar op zoek zijn. Mogen jij en ik gaan leren beseffen dat dit het echt is. Het ‘alles’ wat onophoudelijk in ons blijft roepen, is op zoek naar verbinding met onze Schepper. Zelfs of juist in onze eigen diepste duisternis.